Sterfbed

Zaterdagvoormiddag is papa naar het ziekenhuis gebracht. Het ging al een tijdje niet goed met zijn gezondheid en zondag iets voor de middag is hij overleden.
We waren bij hem. Het waren intense uren. Er werd gelachen,
geweend, gepraat, gezwegen en, uiteindelijk, stevig vastgepakt en
getroost.
Tijdens de voorbereiding van de viering werd volgend gedicht naar
voor geschoven. Het is van Jean Pierre Rawie en het heet Sterfbed en
het verwoordt perfect hoe ik mij voelde.

STERFBED

Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud,

voel ik de botten door zijn huid heen steken.

Ik zoek naar woorden maar hij kan niet spreken

en is bij elke ademtocht benauwd.

Dus schud ik kussens en verschik de deken,

waar hij met krachteloze hand in klauwt;

ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud,

en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.

Wij volgen éen voor éen hetzelfde pad,

en worden met dezelfde maat gemeten;

ik zie mijzelf nu in zijn bed gezeten

zoals hij bij zijn eigen vader zat:

straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten

hoe machteloos ik hem heb liefgehad.

TEKST BERT

“Verleden week zaterdag werden we onverwacht opgeroepen om zo

snel als mogelijk naar Antwerpen te komen omdat ons vader nog maar

enkele uren te leven zou hebben. 

Die volgende uren die we samen doorbrachten waren intens. Er werd

gelachen, gehuild, herinneringen opgeroepen. Zondagvoormiddag is

hij dan sereen en rustig gestorven.

Bij de voorbereiding van deze viering werd het volgende gedicht naar

voor geschoven. De dichter verwoordt veel van de gedachten en

emoties die ik voelde.

Sterfbad van Jean Pierre Rawie …